Combattimento Consort Amsterdam: Brandenburgse Concerten

Vanaf 1700 raakte Duitsland volledig in de ban van Italiaanse instrumentale muziek. De concerten van Corelli, Torelli, Locatelli, Albinoni, Vivaldi en wie allemaal nog meer had een onweerstaanbare frisheid, een flinke vaart en een onweerstaanbare melodie. De zeventiende eeuw verbleekte er in één klap bij.

Ook Bach was onder de indruk van deze muziek. Maar hij was niet geneigd om die stijl zomaar over te nemen. Om te beginnen kwam hij uit een zwaar lutheraans gebied, waar Italiaanse, dus katholieke muziek met scepsis bekeken werd. Maar bovenal was hij een genie dat de muziek naar zijn eigen hand wilde zetten.

Zodoende schreef Bach rond 1920 zes concerten waarin hij eens flink experimenteerde met de vorm. Elementen van de suite werden erin verwerkt, de instrumentatie wisselt voortdurend en soms lijkt de componist elk vormprincipe los te laten – bijvoorbeeld in het vijfde concert, waar het klavecimbel ineens uit zijn dienende rol breekt en een minutenlange toccata te spelen krijgt. Musicologen zijn het niet eens waarom Bach deze concerten zó ongewoon heeft ingericht. Deed hij het gewoon uit artistieke knaldrang of wilde hij er meer mee zeggen?

Combattimento Consort Amsterdam: Jan Willem de Vriend, Ronald Hoogeveen, Reinier Reijngoud, Eva Stegeman, Chris Duindam (viool), Annette Bergman (altviool), Wouter Mijnders (cello), Peter Jansen (contrabas), Pieter Dirksen (klavecimbel), Henk Swinnen, Ron Tijhuis, Bram Kreeftmeijer (hobo), Jos Lammerse (fagot), Takeshi Sudo, Jan Insinger (viola da gamba), Wouter Brouwer, Christiaan Boers (hoorn), Thera de Clerck, Isabel Lehman (blokfluit), Leon Berendse (fluit), Hans van Loenen (trompet).