Dit concert is een sterke afrader als je niet van klavecimbels houdt, want hier klinken er zes tegelijk.
In de nasleep van de Prix Annelie de Man, voor componisten die nieuw werk voor het klavecimbel schrijven, zorgt Kristoffer Zegers nu voor iets anders. Hij laat zes klavecinisten, waarvan we er een paar al bij de Annelieprijs gehoord hebben, tegelijk op hun instrumenten spelen. In het begin denk je nog dat ze hun spijkerbak aan het stemmen zijn – omdat ze dat feitelijk ook doen. Maar het stemmen gaat al gauw over in een muzikaal weefsel dat geen toeval meer kan zijn. De textuur wordt steeds dichter – geen wonder met zes van die spullen – om dan weer wat op te klaren. Gedurende zeventien minuten schiet het werk langs allerlei stijlen. Soms denk je de barok te horen, dan blijken we met jazzinvloed te maken te hebben, heel vaak komt de minimal music om de hoek kijken. Maar met zoveel noten kun je nauwelijks van minimal spreken. Het werk van alle aandacht van onze oren en hersens, anders blijven we niet bij. Maximal music, dat is een betere term.
