Genre: Minimal Music
Componisten/uitvoerenden: Antonio Vivaldi | Merlijn Twaalfhoven | Michael Gordon
Opnametechniek: Wijnand de Groot
Als fagottist in een orkest of ensemble heb je vaak niet veel te doen. Gelukkig zijn er hedendaagse componisten die het instrument willen voorzien.
Een stuk of veertig concerten van Vivaldi en eentje van Mozart – dat is het wel zo’n beetje als het om fagotrepertoire gaat. Die klacht hoor je vaak uit de mond van fagottisten. Zelfs de avant-garde had het muziek niet bijzonder rijkelijk bedeeld. Wie wil er nog fagot leren spelen als hij voor eeuwig tot simpele baslijntjes in een orkest veroordeeld is?
In de jaren 2010 zijn er diverse initiatieven geweest om de fagot meer repertoire te geven. Zo was er in de marge van de Gaudeamus Muziekweek 2015 een actie “Red de fagot”, waarin diverse componisten nieuw werk voor het instrument aanleverden. Dat werk werd in een concert ten gehore gebracht. Merlijn Twaalfhoven pakte het meteen groots aan met Grand Subphonia ‘voor immens veel fagotten’: hoeveel precies lag niet vast, maar het mochten er rustig meer dan honderd zijn!
Michael Gordon schrijft in zijn Rushes geen honderd maar wel zeven fagotten voor. De instrumenten spelen vooral in het hoge(re) register, waardoor ze van hun gebruikelijke baskarakter ontdaan worden en een beetje naar hobo’s gaan klinken. Het stuk staat in Gordons vertrouwde minimalstijl: bijna een uur lang horen we niets anders dan bezwerende minimalritmes, die op de ingewikkeldste manieren tegen elkaar in en over elkaar heen klinken. Ook al is er geen echte melodie en slechts een traag verschuivende harmonie, als luisteraar word je toch gedwongen om selectief te luisteren. Uit het ingewikkelde weefsel van ritmes pikt iedereen zijn persoonlijke tonen, waardoor iedereen een andere melodie hoort. Na vijfenvijftig minuten ademloos luisteren voel je je rijk en vervuld.
