Festival Vrouw en Muziek 1985

De Stichting Vrouw en Muziek brengt vrouwelijke componisten voor het voetlicht en beperkt zich daarbij niet tot eeuwige publieksfavorieten als Clara Schumann en Lili Boulanger. Nee, de kracht van de vrouwen ligt na 1945, als de vrouwenemancipatie eindelijk goed op gang komt. Nog altijd niet snel genoeg, want ook in de moderne muziek zijn de grote kanonnen nog mannen. Maar kijk, ze zijn er wel. Betsy Jolas (*1926) was tijdgenote van Boulez en Stockhausen. Ook zij componeerde serieel, maar haar muziek is minder radicaal en trok daardoor minder de aandacht. Tona Scherchen-Hsiao (*1938), dochter van dirigent Hermann Scherchen, pendelt zowel persoonlijk als artistiek tussen Europa en China. De Poolse Grażyna Bacewicz (1909-1969) is een vreemde eend in de bijt: zij kwam al voor de Tweede Wereldoorlog tot wasdom. Haar muziek is er ook naar: geen wiskundige concepten en prikkelende namen, maar gewoon ‘Sonate voor viool’ – het instrument waarop ze uitblonk. De Zuid-Koreaanse Unsuk Chin (*1961) komt weer uit een heel andere tijd. Haar generatie componisten is misschien wel de eerste waarin vrouwen iets kregen wat op een eerlijke kans leek. Chin kwam in de jaren tachtig tot wasdom (ze won toen onder meer het Gaudeamus Muziek Concours) en werd vooral bekend met postmodernistisch werk, waarin er vrolijk van de ene naar de andere stijl wordt gesprongen. In Spektra voor drie celli toont ze zich consequenter en bondiger.