Nieuwe Blues voor Piano

Bijna vergeten waren ze, de neoklassieke componisten van de jaren twintig en dertig. Met hun licht ironische, maar voor een groot deel toch oprechte nostalgie naar de tijd van Mozart en Haydn schiepen ze een lichtvoetig oeuvre bij elkaar: modern en bijwijlen schurend, maar meestal gemakkelijk in het gehoor liggend. Na de oorlog, toen de harde avant-garde aan de macht kwam, kon je met dit soort muziek volstrekt niet meer aankomen. Het zou tot in de jaren tachtig duren tot deze muziek weer mocht.

Marcel Worms is wat dat betreft een kind van zijn tijd. Hij herontdekte vooral de muziek van de Catalaan Frederic Mompou. Ook legde hij zich met liefde toe op interpretaties van de blues in de gecomponeerde muziek. Blues had (net als jazz en carabetmuziek) vele klassieke componisten uit die tijd geïnspireerd.

Maar ook met de blues-geïnspireerde muziek van nu valt een aardig concert te vullen. Worms schakelt hier van de jaren dertig moeiteloos naar de jaren negentig. Verreweg de meeste componisten leven nog op het moment van spelen. Sommigen, zoals Huba de Graaff (voor wie blues blijkbaar het gevoel is “als je honger hebt en je neus leeg is”), zijn zelfs behoorlijk jong. Anderen, zoals Theo Loevendie, gaan al veel langer mee en hebben zichzelf al uitgebreid bewezen op jazz- en bluesgebied. Paul Termos, een grote (en veel te vroeg gestorven) jongen uit de Amsterdamse improvisatiewereld, heeft zijn blues speciaal voor Marcel geschreven. Het levert een prachtige staalkaart op van Nederlands en Vlaams kunnen op bluesgebied. Een bewaarnummer bij uitstek!