Onorthodoxe versies van orthodoxe nummers

Als we op dit concert, deel van The Hague Jazz, The Vito Brothers zien aangekondigd, met nota bene uuberklassieker “So what” aan het begin, denken we wel te weten waar we aan toe zijn. Maar wie schetst onze verbazing als we eerst een anderhalve minuut durend gedicht voor de grote Miles horen? Vervolgens speelt de trompettist tweeënhalve minuut lang spaarzame loopjes met heel veel echo, voordat de rest van het combo binnenvalt en we iets krijgen dat op jazz lijkt. “So what” is maar heel in de verte te herkennen, wat ook zeker uit de opzet van dat nummer zelf voortkomt: het is ooit bedoeld om los te komen van steeds weer diezelfde akkoorden, zodat de solisten vrijelijk door de toonladder heen kunnen improviseren.

Dit begin blijkt een blauwdruk voor het hele concert. Alle nummers krijgen een onorthodoxe benadering, met veel poëzie tussendoor. Als de muziek ergens aan doet denken, is het toch weer aan Miles: de man die in zijn latere jaren de grenzen van de jazz opzocht zonder meteen in ongenietbare piepknor te schieten. Rock- en funkinvloeden zijn alomtegenwoordig en zorgen dat de breed uitgesponnen reverb-soli toch nog vaart houden.