Geen idee wat jazz precies is, maar SFeQ maakt het. Op zijn eigen manier.
Sinds jaar en dag zijn er radiozenders, concertzalen en groepen die zich specialiseren in ‘klassieke jazz’. Daar kan van alles onder worden verstaan. Soms zijn het de stijlen van voor de oorlog, soms is de bebop, cooljazz en hardbop van de jaren veertig en vijftig, soms mag ook de freejazz nog net meedoen.
In elk geval breekt de klassieke jazz af bij Bitches’ Brew van Miles Davis. Daar heeft de generaal zijn troepen verraden door met popmuziek te flirten, zo luidt het oordeel bij puristen. En dat is eigenlijk heel gek. Zuivere jazz, wat is dat nou? Jazz bestaat bij de gratie van vermenging. Al in zijn vroegste jaren stonden populaire songs op het menu, die dankzij de jazz tot ‘standards’ uitgroeiden. Waarom zouden we dan nu de pop moeten uitsluiten?
SFeQ, het combo rond saxofonist Bart Suèr, bewijst dat het ook helemaal niet hoeft. Hun muziek omarmt invloeden uit funk en hiphop, de heren hebben zelfs een dj in de gelederen. En toch klinkt hun muziek onmiskenbaar als jazz. Suèr is als artistiek leider en componist van de meeste nummers nadrukkelijk aanwezig, maar treedt lang niet altijd op de voorgrond. Dat doet op een paar plekken wel een speciale gast: de Indiase slagwerker Manik Munde. Etnische jazz – ook al zo’n genre dat bij puristen weinig goedkeuring weg kan dragen. Gelukkig zeuren Suèr en de zijnen daar niet over.
