Het Strijkkwartet

Simpson, Fricker en Rawsthorne zijn dan wel niet de bekendste van de Britse componisten, maar hun muziek is een ontdekkingsreis waard, zeker de strijkkwartetten van vandaag, het eendelige Tweede strijkkwartet uit 1953 van Robert Simpson, het Tweede strijkkwartet uit eveneens 1953 van Peter Fricker en het Tweede strijkkwartet van een jaar later, 1954, van Alan Rawsthorne.

Elk van deze kwartetten is – kenmerkend voor veel Britse muziek – vooral zangerig en expressief. Die van Simpson en Rawsthorne zijn bovendien opvallend beknopt. Simpson verkoos de traditie vanuit de negentiende eeuw in structurele zin voort te zetten, maar zijn muziek klinkt bepaald niet ouderwets, hooguit herkenbaar. Volgens een recensent in de Musical Times is Frickers Tweede kwartet even origineel als opvallend. “Dit is een componist die niet hoeft of wil componeren “als” iemand anders. Hij is technisch vaardig, heeft veel te zeggen, en een inherente overtuiging van zijn ideeën die hem in staat stelt ze tegelijk doeltreffend en in zeer individuele bewoordingen voor te stellen.” Rawsthornes muziek in zijn Tweede kwartet is tegelijk harmonisch modern – hij was duidelijk gecharmeerd van Hindemith – en Brits melodieus en welluidend.