Let’s Movie!

De maand februari staat bij Let’s movie in het teken van BLAXPLOITATION.
Deze samentrekking van de woorden black en exploitation vormt de naam van een omstreden filmgenre. Onstaan rond 1970 is Blaxploitation een logisch voortvloeisel uit de civil rights movement van die tijd. Mensen met een donkere huidskleur in Amerika waren het zat om als underdog door het leven te gaan. De tijdgeest gonsde van kreten als ‘I’m black and I’m proud’ en artiesten als James Brown waren immens populair met hun trotse teksten en vette grooves.
In de blaxploitation films van die tijd zag je de idealen van zwart Amerika terug. Niet letterlijk roven en schieten zoals de helden op het witte doek in films als ‘Shaft’, ‘Sweet Sweetback’s Baadassssss song’ en ‘Coffy’, maar wel zo sterk en onverschrokken. Tot aan 1970 had een zwarte acteur nooit de hoofdrol en was al helemaal geen held, maar eerder een bediende of een zwerver.
In deze vierde en laatste Let’s Movie van onze ‘februari blaxploitation maand’ draaien we de soundtrack van “Jackie Brown”, uit 1997.
Jackie Brown (gespeeld door Pam Grier) is een stewardess die haar schamele inkomen probeert aan te zuiveren door zwart geld het land in te smokkelen voor wapenhandelaar Ordell. Wanneer Jackie op het vliegveld wordt aangehouden door de FBI hangt haar een forse gevangenisstraf boven het hoofd, tenzij ze bereid is de politie te helpen om Ordell achter de tralies te krijgen. Samen met de sympathieke Max smeedt Jackie een roekeloos plan. Daarbij wil ze de politie en Ordell tegen elkaar uitspelen om zelf met een half miljoen dollar aan de haal te gaan. Maar Ordells medeplichtigen Louis en Melanie hebben andere plannen en zorgen voor tal van complicaties.
Het is een a-typische Tarentinofilm, zijn trademarks zoals veel geweld en een drukke montage ontbreken vrijwel volledig. Wel wordt het woord ‘fuck’ een record aantal keer gebezigd. Jackie Brown is een sobere film in vergelijking tot ‘Reservoir Dogs’ en de recentere ‘Kill Bill films’ en ‘Death Proof’. De muziek is zoals gewoonlijk weer door de regisseur zelf uitgezocht en draagt bij aan de typering van de karakters. Zo gaat Max ook ineens de Delfonics luisteren in de auto als hij gevoelens krijgt voor Jackie Brown.