De dragelijke lichtheid van het bestaan

Alles wat klassiek en traditioneel was, gaat op den duur op de helling, maar niet het strijkkwartet. Romantische componisten konden er niet van afblijven, neoclassici ook niet. De naoorlogse avant-garde brak met zo’n beetje alles, maar… Boulez schreef stukjes voor strijkkwartet, Ligeti schreef strijkkwartetten, Stockhausen stopte de vier strijkers in helikopters en verhitte zo op 68-jarige leeftijd nog de gemoederen.

Nu klassiek en traditie weer mag, is er natuurlijk des te meer ruimte voor deze niet te verwoesten combinatie. In dit concert horen we strijkkwartetten van diverse Nederlandse componisten. Over het algemeen levende componisten – maar de muziek van Paul Termos, die in 2003 veel te vroeg doodging, voelt eigenlijk ook als ‘hedendaags’. Hebben deze componisten iets gemeen, in muzikaal opzicht? Misschien dat ze het allemaal niet te zwaar opvatten. Paul Termos en Guus Janssen komen uit de wereld van de geïmproviseerde muziek, de typisch Nederlandse liefdesbaby van modern klassiek en moderne jazz. Elmer Schönberg voelt zich thuis bij de ironie van het Interbellum.

En Chiel Meijering – tja, bij Chiel is alles een grap. Componeren draait bij hem nooit om het scheppen van meesterwerken. Liever heeft hij plezier in het schrijven. Zijn stukken hebben vaak melige titels, maar hier zijn het hommages. Hommages aan liefde en lust, want de mooie stukken zijn genoemd naar mooie vrouwen. En wie wordt daar in één adem met Dolly Parton en Madonna genoemd? Huba de Graaff, zijn collega! Zou ze dat kunnen waarderen? Vast wel, want ook zij zit zelden verlegen om een grapje en is bovendien de componiste van de ‘Pornopera’. En trouwens, Chiel en het Mondriaan Kwartet kunnen het haar zo vragen, want hier delen ze het programma.