Een ouderwets breed programma

Sinds de opkomst van de historische uitvoeringspraktijk staan velen erop dat Bach en Scarlatti op klavecimbel worden gespeeld. En o ja, Mozart op Hammerklavier. Romantiek op een moderne vleugel mag nog net. Hand in hand met dat soort eisen ging een toenemende specialisatie: steeds meer instrumentalisten gingen alleen nog maar barok of alleen nog maar romantiek spelen, en ook voor de moderne muziek stond een leger specialisten op.

Veel te beperkend, vinden vooral veel pianisten. Op pianoles hebben we al die geweldige muziek van Bach leren spelen, en in de concertzaal zou dat ineens niet meer mogen? Christopher Czaja Sager is zo iemand. Hij combineert Bach en Scarlatti rustig met Chopin en Liszt. In één en hetzelfde recital? Ja hoor, net zo gemakkelijk. En hij kiest bepaald niet de gemakkelijkste stukken uit. Naast een complete sonate van Schumann en een hondsmoeilijke etude van Liszt speelt hij ook nog eens Bachs Goldbergvariaties. Nou ja, de eerste vijftien. Ook weer zoiets wat van puristen totaal niet mag: een half stuk spelen. Maar Bachs ingenieuze werk kan het hebben. Regelmatig als het is opgebouwd in compartimenten van steeds drie variaties, zit er tussen de vijftiende en de zestiende variatie een duidelijke scheidslijn. Sager heeft dat goed begrepen.