Oud en nieuw, strak en raar

Er zijn genoeg ensembles en koren die zich helemaal toeleggen op Engelse koormuziek. Zowel de madrigalen van rond 1600 als de religieuze koorwerken uit de negentiende en twintigste eeuw doen het goed bij een breed publiek: ze vragen niet al te veel van zangers en luisteraars en het geluid is uit duizenden herkenbaar. Het aantal klassiekers is legio: ook als je geen verstand hebt van het genre, zul je vaak genoeg een feest der herkenning beleven.

Maar laten we eerlijk wezen: er hangt wel een ondraaglijke zoetheid over dit genre. Na een concert vol Engelse koormuziek bekruipt je niet zelden de neiging iets te gaan slopen, of om een scheldwoord naar een willekeurig iemand te roepen. Gelukkig zorgt dit koor voor een goed tegengif. Net als je denkt dat je het wel gehoord hebt, komen ze op de proppen met vier onbekende motetten van Aaron Copland. Ook de fictieve componist P.D.Q. Bach (een pseudoniem van de Amerikaan Peter Schickele) komt om de hoek kijken, met een parodie op het Engelse madrigaal. Opnieuw een teken dat het Quink Vocaal Ensemble wel een kwinkslag kan velen. Ook de popmuziek wordt niet vergeten in dit apart gemixte programma.