The Triumphs of Oriana

Thomas Morley stelt een boek vol Engelse madrigalen samen. Natuurlijk vergeet hij zichzelf niet, maar er staan ook talloze werken van onbekende meesters in – allemaal Engelsen. Op de teksten moet je niet letten: het is allemaal staatspropaganda die, achter een klassieke façade, de koningin moet verheerlijken. Maar de muziek is des te interessanter. Morley kon het nog niet weten, maar we zitten hier op het snijvlak van renaissance en barok. Van een tijd waarin muziek vooral ingewikkeld en serieus moet zijn gaan we steeds meer naar een stijl waarin één stem de melodie draagt en de rest begeleidt. ‘Dansen’ is ook geen vies woord meer: je mag de ritmische puls voelen. De werken kunnen met vier of vijf zangers worden uitgevoerd, maar hier kiezen de musici voor één zangeres. Vier viole da gamba (viols, zeiden de Engelsen) bieden een beschaafde en harmonieuze achtergrond voor deze liederen.