De Zwitser Frank Martin componeerde zijn enige strijkkwartet in 1966/67 toen hij al decennia lang wereldwijd een gevestigde naam was. In dit werk zijn twee langere langzame delen tegenover twee beknopte snelle delen geplaatst; mooi in elkaars evenwicht en beide koppels bijna even lang. De muziek is even lyrisch als helder geconstrueerd, zoals bijna alle werken van Martin. Herman Haller was een generatie jonger dan Martin en werd overwegend in een Duitse expressionistische traditie opgeleid, zoals we ook in zijn Tweede strijkkwartet uit 1971 nog kunnen horen. Hoe verschillend de stijlen en technieken die ook door Zwitserse componisten naast elkaar gebruikt werden, kunnen zijn, horen we in het Vierde strijkkwartet uit 1968/70 van Rudolf Kelterborn. Zijn toontaal is zowel dodecafonisch expressionistisch als op klankonderzoek gericht.