Het is niet Bachs toegankelijkste werk, maar de echte liefhebber heeft er een heuse hoogmis aan.
We schrijven de jaren veertig van de achttiende eeuw. Niet alleen Bachs leven liep op zijn einde, ook de barok had zijn beste tijd gehad. Bach zag het met lede ogen aan: componisten gingen steeds meer ongecompliceerde muziek componeren en contrapunt was er niet meer bij. Laat staan zijn favoriete vorm, de fuga. Dat loopt fout, dacht hij, en dus wilde hij zijn kunst aan een nieuwe generatie doorgeven. Hij begon aan Die Kunst der Fuge, waarin een vrij eenvoudig fugathema op alle mogelijke manieren wordt verwerkt in de ene na de andere fuga. Om te zorgen dat het niet verloren zou gaan, begon Bach zijn werk zelfs eigenhandig in koper te graveren, zodat het gedrukt kon worden.
Het was een tijdlang niet helemaal duidelijk wat voor instrumentatie Bach in gedachten had. De muziek staat op vier verschillende balken geschreven, waarvan drie met verschillende c-sleutels. De meeste musicologen denken dat het gewoon voor klavecimbel bedoeld is: Bach heeft duidelijk rekening gehouden met de speelbaarheid voor twee handen. Niettemin zijn alle mogelijke ensembles geprobeerd, van strijkkwartet tot orgel of elektronische zettingen. Siebe Henstra en Rien Voskuilen voeren het vierhandig uit. Uiteindelijk ligt dat toch net iets lekkerder bij deze muziek.
