‘Het kleine aantal vrouwen dat in Nederland de top behaalt, is half man geworden’. Sinds de Tunesische Dr. Kaouthar Darmoni – hoogleraar Media & Cultuur aan de Universiteit van Amsterdam én buikdansdocente – deze woorden uitsprak in de Aletta Jacobslezing, bloeit de buikdansbeweging als nooit tevoren. Nederlandse vrouwen zouden hun vrouwelijkheid verloren zijn en buikdans is bovendien helemaal niet bedoeld om mannen te verleiden. Dat is maar een Westers cliché. Buikdans – maar liever gebruiken ingewijden de term Oriëntaalse dans – is eigenlijk een vruchtbaarheidsritueel. Nou, dat was bepaald niet tegen dovevrouwsoren gesproken! Onmiddellijk gaf bijna het voltallige vrouwelijke deel van de Wereldmuziekafdeling zich op voor een cursus. Op redactievergaderingen worden tegenwoordig de laatste nieuwtjes uitgewisseld op het gebied van workshops en buikdansvakanties. ‘Camels’ en ‘Shimmies’ worden aan elkaar voorgedaan. Rinkelende heupgordels en doorzichtige sluiers worden trots geshowd. Vanmiddag opnieuw buikdansmuziek uit puur eigenbelang; we moeten nog wat schouderaccenten voor bij de trommelsolo oefenen.
