Charles-Marie Widor was gemaakt voor de marathon. Reken maar uit: hij leefde van 1844 tot 1936, waarvan maar liefst 60 jaar als organist in de St. Sulpice, in hartje Parijs. Daar zou hij uiteindelijk ook sterven, in het harnas. Niet verwonderlijk dus, dat hij een echte ‘orgelcomponist’ kan worden genoemd. Maar natuurlijk is er méér, verspreid over diverse genres en invloeden. Luister deze maand naar onze uitzendingen rond Widor en u hoort kamermuziek, symfonieën en de passerende schaduwen van Brahms en Franck. Want net als zoveel tijdgenoten verenigde Widor Franse melodieën en Duitse vormen met elkaar, al was het maar uit zakelijke overwegingen.
Die rokende schoorsteen is een belangrijk, maar ondergewaardeerd element in de muziekgeschiedenis. Een goddelijke vonk is prachtig, maar er moet ook geleefd kunnen worden. Brood op de plank. In componistentermen hield dan ten tijde van Widor in dat kamermuziek een verstandige zet was. Niet te experimenteel of moeilijk, maar zeker niet te eenvoudig. Wie zich bladmuziek kon veroorloven, behoorde meestal tot de goed geoefende amateurs. Precies de doelgroep van Widors pianotrio, dat u deze maand kunt horen. En dat geldt al helemaal voor een van zijn bekendste kamermuziekwerken, de Suite voor fluit en piano. Maar Widor was eerst en vooral een organist. Just in zijn tijd en land kwam de Orgelsyfonie op als ‘sub-genre’. Zijn vijfde symfonie hoort – samen met de 3e symfonie van Saint-Saëns – tot het ijzeren repertoire voor orgel en orkest.
Luisteren
Componist van de maand, vanaf vrijdag 1 januari op werkdagen vanaf van 4 tot 5.
