Amati Strijktrio

Natuurlijk is het strijktrio ook weleens misbruikt als achtergrondmuziek – we spreken dan van een ‘strijkje’. Maar wanneer componisten er serieus mee gaan werken, komen ze voor grote problemen. Met één viool minder dan een strijkkwartet mis je een stem. Sommige componisten doen hun best om de textuur voller te laten klinken. Anderen maken van de nood een deugd en schrijven uiterst ijle muziek, waarin iedere noot ertoe doet.

In dit concert komen we beide benaderingen tegen. Voor de jonge Beethoven is het vooral een middel om zijn handen nog niet te branden aan het strijkkwartet, waarin Haydn en Mozart zo ontzaglijk veel hadden betekend. Schubert had op het moment dat hij zijn Triosatz componeerde al heel veel kwartetten geschreven en wilde weleens wat anders. Bij Dohnányi en Escher horen we de grote subtiliteit. Dat het Armati-trio voor deze componisten kiest is waarschijnlijk niet toevallig. Aan de prachtige, maar voor het publiek moeilijk te interpreteren trio’s van Schönberg en Webern branden ze hun handen niet. De trio’s die dit drietal speelt moeten vooral mooi en sierlijk zijn.