Genre: Piano
Componisten/uitvoerenden: Darius Milhaud | Erik Satie | George Antheil | Kurt Schwitters
Opnametechniek: Kees van de Wiel
Is er zoiets als dadaïstische muziek? Guy Livingston weet er in ieder geval wel raad mee.
Dadaïstische muziek, wat is dat? In de literatuur en de schilderkunst is er een duidelijke stroming die zich conformeerde aan deze mode, die heel even de wereld schokte. Maar in de muziek is dada niet echt een genre.
Wel is er muziek uit de jaren twintig die ermee geassocieerd wordt. De Ursonate van Kurt Schwitters is een vrij letterlijk voorbeeld: in dit eerste klankdicht houdt poëzie op taal te zijn en wordt het vanzelf geluidskunst – muziek. Erik Satie hoort er op een andere manier bij. Hij plaatste zich met zijn muziek overal buiten – buiten de traditie, maar ook buiten de avant-garde van zijn tijd – en zette zijn partituren vol met onzinnige aanwijzingen. Zo werd hij al gauw de held van de dadaïsten. Verwant aan Satie, in elk geval geestesverwant, zijn componisten als Antheil en Milhaud. Zij belegden hun muziek met dikke lagen ironie – bijtende ironie, maar ook grappige ironie. Le retour à la raison, noemt Antheil dat. We kunnen ervan op aan dat deze muziek nooit écht rationeel wordt.
