Hindemith maakte naam als iconoclast die spotte met alles dat heilig was. Uiteindelijk werd hij zelf net zo ernstig.
Na de Eerste Wereldoorlog was het voor veel kunstenaars wel duidelijk: de kunst van voor de oorlog doet er niet meer toe. Voor velen was ze te veel verbonden met de wereld die de oorlog mogelijk had gemaakt, voor een ander lag de kunst van 1900 ze gewoon te zwaar op de maag.
Maar over het alternatief waren kunstenaars het niet eens. Ook componisten niet. Schönberg wilde op volle kracht vooruit en schiep het twaalftoonsstelsel, waarmee de atonale muziek een ruggengraat kreeg en voor langere werken geschikt werd. De meeste componisten kozen eerder voor iets anders: terug naar de klassieken, invloed uit jazz en/of uitheemse muziek, impressies van het grotestadsleven, dat alles overgoten met een bijtende ironie.
Ook Paul Hindemith koos dat pad. Maar in de jaren dertig keerde hij op zijn schreden terug. Zijn muziek werd steeds minder bijtend en steeds minder ironisch. In plaats van de dissonanten die de luisteraar moesten choqueren ging hij steeds meer voor heldere structuren en strenge opzet. In dit concert horen we werken uit beide periodes. En passant leren we ook nog een ander aspect van Hindemith kennen. Als altviolist liep hij geregeld aan tegen een gebrek aan solorepertoire voor zijn instrument. Dat vulde hij aan met zijn eigen composities. Omdat hij anderen het genot van zelf soleren ook gunde, schreef hij sonates voor de meest uiteenlopende instrumenten. Zo horen we hier een trio voor piano, altviool en ,,, heckelfoon. Dit hobo-achtige instrument was eind negentiende eeuw uitgevonden. Logisch dus dat er nog nauwelijks muziek voor was geschreven. Hindemith was de aangewezen persoon om daar verandering in te brengen.
