Componisten/uitvoerenden: Dmitri Sjostakovitsj | George Crumb | Louis Andriessen | Luciano Berio | Morton Feldman
Begin jaren zestig hangt de wereld grote veranderingen boven het hoofd. In de klassieke muziek, in de popmuziek, in de wereldpolitiek. De meeste mensen weten nog van niets.
In dit elfde concert uit “de Verkenning”, een concertreeks uit 1989 en 1990 die een eeuw aan Nieuwe Muziek voor het voetlicht bracht, vinden we een allegaartje van componisten en composities die niets met elkaar te maken hebben. Behalve dan dat ze allemaal uit begin jaren zestig stammen. En dat ze allemaal zijpaden bewandelen. Morton Feldman zit op een zijspoor omdat zijn muziek hoe langer hoe minimaler wordt: composities die steeds langer worden, terwijl het aantal noten juist terugloopt. Luciano Berio, die kijkt hoe hij in dit tijdperk van brutalistische wolkenkrabbers en kaarsrechte straten ook mensen-muziek kan maken, zonder meteen in het clichématige of sentimentele te vervallen. Sjostakovitsj, die aan de andere kant van het IJzeren Gordijn langzaam iets meer mag, geeft zich in zijn kamermuziek nog altijd het meeste bloot. In zijn Achtste strijkkwartet citeert hij overvloedig uit zijn eerdere werk. Zowel Berio als de late Sjostakovitsj blijken later goud waard voor een nieuwe generatie kunstenaars: de postmodernisten. Maar daar is nu nog geen sprake van.