“Houdt de draaikolk van oude en nieuwe gedachten de mens gevangen of leidt hij naar een nieuwe weg?”
Deze vraag staat centraal in Daan Mannekes compositie Trajectoire. Een ‘Grand Motet’ noemt de Zeeuwse componist het, naar de orkestrale, groots opgezette motetten uit de Franse hoogbarok.
Dat Manneke spiritueel aangelegd is, weten we wel. Wat hij precies gelooft of aanhangt, daar is hij zelf niet uit. Hij werd orthodox-protestants opgevoed en maakte later kennis met allerlei vormen van katholieke mystiek. Een keur aan verschillende opvattingen nam de plaats in van het zo duidelijke, rechtlijnige geloof uit zijn jeugd. Kom je er nog wel uit, of raak je verstrikt in een spiritueel doolhof? Manneke weet er in ieder geval een prachtige cantate uit te maken, met teksten van diverse dichters uit binnen- en buitenland, en verwijzingen naar allerlei christelijke en niet-christelijke mystiek. Er zijn vijf delen (niettegenstaande de zeven tracks waarin de muziek is opgedeeld), die door vijf verschillende slagwerkmaterialen worden gedefinieerd: hout, vellen, metalen, stenen en glas.
