Tegen het einde van zijn leven schreef Morton Feldman stukken die vaak vele uren duren. Alleen de groten durven het aan om die te spelen.
Morton Feldman (1926-1987) was altijd al een man van het kleine gebaar. Zijn composities omschreef hij als ‘Mondriaans’: hij wilde volstaan met een paar schaarse gebaren die alles moesten zeggen. Zodoende is Feldmans muziek verwant aan het minimalisme, al is zijn atonale/dissonante stijl niet echt wat je je bij minimal music voorstelt.
Tegen het einde van zijn leven werden zijn stukken langer en langer. Zijn Eerste strijkkwartet uit 1979 past nog op één cd, voor het Tweede strijkkwartet, uit 1983, zijn er zeker vier nodig!
Het strijkkwartet van het Ives Ensemble toerde begin deze eeuw met dit werk en zette het ook op cd (of beter cd-box). Gewapend met een flesje Spa moest het publiek de vijf uur durende compositie uitzitten. Uiterste stilte was het elfde gebod, want de muziek van Feldman is breekbaar als altijd en als je iets mist is de sfeer weg. Als je zo in opperste toewijding zit te luisteren, beginnen je gedachten af te dwalen. Heel vaak denk je: heb ik dit nou al eerder gehoord of niet? Feldman herhaalt veel, maar varieert ook subtiel. Een eindeloos koraal in dissonante samenklanken, die vaak een beetje spookachtig klinken – tot ze aan het eind van die vijf uur ineens, zonder cadens of ander duidelijk slot, ophouden. Een stuk om nog eindeloos over na te denken.
