Religie en ratio kunnen heel goed samengaan. Zeker als het om abstracte wiskundige logica gaat.
Tom Johnson (*1939) groeide op in Colorado en werd methodistisch opgevoed. Later, toen hij zijn eerste stappen zette in de muziekwereld, was het allemaal rijentechniek wat de klok sloeg. Die wiskundige, abstracte benadering sprak hem aan. Toen kwam de omslag in de muziekwereld en werd het minimalisme de mode. Johnson haakte vol overgave op die trend in, maar nam de benadering van het serialisme uit de oude stijl mee. Zijn werken worden geregeerd door uiterst strenge, voor veel mensen onnavolgbare wiskundige principes. Het resultaat klinkt echter altijd helder. Strak ook, op het kale af. Minimal wordt serieus genomen.
Trinity uit 1978 is Johnson ten voeten uit. We horen zijn christelijke opvoeding, die blijkt uit het onderwerp. We horen zijn wiskundige benadering, want elk van de drie delen heeft duidelijk zijn eigen tempo. En bovenal horen we zijn minimalisme. Mensen, wat gebeurt er weinig in dit werk! Met recht meditatiemuziek, die het beste werkt als je van boven tot onder in de klank zit. Dat zal liefhebbers van Pärt, Górecki en Tavener bekend in de oren klinken. En toch is het niet helemaal hetzelfde. Door de wiskundige benadering en het ingewikkelde ritme houdt het werk altijd een intellectuele component. Doordat het ritme steeds hetzelfde blijft, ga je erover nadenken en krijg je in de gaten dat de wiskundige verhoudingen een religieuze functie hebben.
In dit concert was Trinity een voorprogramma op een groter werk, Mitternachtstück van Maurizio Kagel. Dat werk mochten we echter om een rechtenkwestie niet uitzenden.
