Einde van een tijdperk

In 1972, in het revolutionaire Amsterdam, zorgde De Volharding voor flink wat opschudding. Het orkest was gerekruteerd uit de kneiterlinkse Amsterdamse muziekscene om tijdens de Inklusieve Konserten te spelen. Bij die concerten mocht het publiek gratis voor niks naar binnen – en omdat klassieke muziek toen nog echt leefde, stroomde het ook vol. Maar de mensen kregen iets totaal ongehoords te horen: De Volharding, het nieuwe stuk van Louis Andriessen. Andriessen had na een dik decennium van atonaal experimenteren de minimal music ontdekt. Na een paar minuten begonnen de eerste mensen er doorheen te fluiten en zwol het kabaal aan. Met een schandaalconcert had Andriessen zichzelf, zijn orkest en de nieuwe stijl op de kaart gezet.

Maar 38 jaar later vonden ze het mooi geweest. Steeds meer veteranen uit de avant-garde gingen dood of werden ziek, zwak en misselijk. Dat wilde iedereen voor zijn, dus besloot men het concert op te heffen. Op dit concert wordt de muziek van de wilde Amsterdammers nog één keer afgestoft. Andriessen domineert het programma, zowel met zijn gedateerde politieke werken (Dat gebeurt in Vietnam) als zijn neoklassiek ingestelde stukken. Ook is er aandacht voor de Amsterdamse improvisatiescene, die muzikaal ver van Andriessen staat maar er door geestverwantschap toch altijd weer mee in één adem genoemd wordt. Orkest de Volharding gaat eruit met een knal!