O wat zonde. Maar één werk van dit concert mochten we uitzenden. Maar wat we overhouden is niet het minste werk.
Het Euterpe Blaaskwintet, een van de grootste kamermuziekensembles die Nederland rond de eeuwwisseling kende, trok voor dit concert samen op met pianist Maurice Lammerts van Bueren. Sinds Mozart zijn Kwintet voor piano en blazers schreef, duikt deze combinatie af en toe in de muziekgeschiedenis op. Op dit concert geen Mozart, wel Piazzolla.
Sinds het huwelijk van Willem-Alexander en Maxima in 2002 behoeft deze componist in Nederland geen introductie. Hij was, zo weten we intussen allemaal, de koning van de tango. Niemand voor hem, en misschien ook niemand na hem, nam dit genre zo serieus als hij. Piazzolla wilde klassiek pianist worden, maar verdiende het grote geld als bandoneonist in tango-ensembles. Zijn klassieke ervaring stopte hij in de tango. Het gevolg zijn volwassen tangocomposities, vol met geleerd contrapunt, prikkelende dissonanten en een sterke spanningsboog. Ook de invloed van de jazz is niet van de lucht, want Piazzolla had jaren in New York doorgebracht. Met deze cocktail aan invloeden heeft hij de tango naar een ander niveau gebracht. Deze muziek is nooit meer alleen om op te dansen!
In het Concierto para quinteto – de naam zegt het eigenlijk al – komen de klassieke pretenties en invloeden aan de oppervlakte. Indachtig het werk van bijvoorbeeld De Falla creëert Piazzolla hier een stuk waarin de piano met een ensemble van een paar instrumenten concerteert (en niet met een heel orkest). Het werk is eendelig, maar bevat verschillende contrastrijke secties. Volbloed dansmuziek is het zeker niet, maar het tangoritme is altijd (zij het soms latent) aanwezig. Het stuk was oorspronkelijk voor piano, bandoneon, viool, elektrische gitaar en contrabas maar is voor deze gelegenheid bewerkt voor piano en vijf blazers.
