Grachtenfestival 2012 – Minimale Tonen #2

Simeon ten Holt (1923-2012) componeerde zoals zijn generatie dat hoorde te doen: knalmodern, gericht op de provocatie, altijd uit op het uitvinden van nieuwe dingen en met een onfeilbare linkse filosofie als drijfveer. Maar midden jaren zeventig kwam hij tot inkeer. Als hij terugkwam van zijn werk – de elektronische studio, of repetities met musici – ging hij aan de piano zitten improviseren. Heel welluidende, tonale klanken, op het banale af. Toen besloot Ten Holt: feitelijk zit ik mijn publiek voor te liegen. Voortaan zou hij zijn hart volgen en alleen nog tonaal en welluidend componeren.

Canto ostinato, zijn magnum opus, kwam in 1979 uit en werd in de jaren negentig beroemd door de uitvoering van Kees Wieringa en Polo de Haas. Sindsdien heeft het versies geregend, zowel live als op cd. De vrijheid die de componist in de bezetting laat (een, twee of vier spelers, toetsinstrumenten naar keuze, stukjes improvisatie tussendoor) maakt dat het stuk zich voor die variatie leent. Altijd hoor je het verschil tussen twee versies, maar je hoort ook altijd de kern van het werk.

In deze versie neemt pianist Ivo Janssen de Canto alleen voor zijn rekening. Dat maakt zijn versie alweer anders dan Wieringa en De Haas, of Sandra en Jeroen die er ook beroemd mee werden. Ze is een stuk korter, en bij improvisaties heeft de pianist de vrije hand omdat hij met geen ander rekening hoeft te houden. Een ontdekkingstocht voor beginners en gevorderden, liefhebbers en kenners, klassieke en popgerichte luisteraars.