Dit, of woorden van gelijke strekking, kun je horen bij een concert van zangkunstenaar Thomas Buckner.
Van het Zuid-Nederlands Jazzfestival zijn we wel een beetje avontuur gewend. Geen enkele trouwe bezoeker zal dan ook geschokt zijn door de stemcapriolen van de Amerikaanse bariton Thomas Buckner. Toch is dit concert anders dan anders. Hoewel zowel hij als de Britse pianist Veryan Weston uit de jazz- en improvisatiehoek komen, voelt dit concert niet zo jazzy aan. We horen zes composities met de gekste capriolen, maar wel met kop en staart. Eerder dan moderne jazz denken we naar hedendaags klassiek te luisteren.
Dat gezegd hebbende, rest ons de taak om deze muziek te duiden. Wat horen we? Wat bedoelen deze twee musici? Soms lijkt de muziek tragisch, of ongemakkelijk (wat zou Veryan anders bedoelen met zijn “un-easy pieces”?). Maar is het niet ook gewoon bedoeld om te lachen? Wij hebben altijd geleerd dat dat van weinig culturele vorming getuigde. Hogere kunst is niet om te lachen! Anderzijds lijken deze capriolen (bokkensprongen!) niet bedoeld om helemáál serieus te nemen. Dus wat ons betreft mag u best eens lachen om de streken die Buckner en Weston uithalen. Het leven is al tragisch en ongemakkelijk genoeg.
