Een drumcomputer. Gaan we housen dan? Niet echt.
Ikue Mori had als kind nooit iets met muziek, maar toen ze als twintiger punk hoorde was ze verkocht. In New York, waar ze al sinds 1977 woont, kwam ze als punkdrummer snel aan de bak. Maar punk is als het erop aankomt simpele muziek. Stompzinnig bijna, in zijn clichés en herhaling van zetten.
Op den duur zocht Mori het experiment op. Iets wat bij punkpuristen ten strengste verboden was, maar wat in haar woonplaats, waar duizend-en-een verschillende muzieksoorten klinken en waar wederzijdse beïnvloeding al eeuwen gemeengoed is, kwam zo de no wave op: muziek met haar wortels in de punk, maar een klank die vooral doet denken aan experimentele rock en freejazz.
Voor dit concert heeft Mori haar drumstel ingeruild voor een elektronische drummer. De drumcomputer is natuurlijk vooral gemaakt voor het uitspuwen van hardnekkige dansritmes (die voor een drummer te monotoon zijn). Zonder drumcomputer hadden de disco en alle dancegenres daarna niet kunnen bestaan. Maar het is een ingewikkeld instrument met allerlei knoppen, en bij sommige modellen kan er van alles onafhankelijk van elkaar bewegen. Hij leent zich daarom uitstekend voor experimenten met ritme, waarbij je kunt variëren in tempo, klankkleur, opbouw en wat al niet meer. Zo kun je heel aparte en niet zo dansbare muziek creëren. Zoals Mori het zelf zo plastisch zegt: “ik wil drumcomputers doen klinken alsof ze kapot zijn.”
Mori’s composities en bewerkingen worden van vocalen voorzien door haar landgenote Tenko.
