Instrumenten centraal

Bach was natuurlijk, behalve de hoogst aangeslagen componist uit de westerse traditie, ook een klaviervirtuoos. Werken zoals zijn Toccata in e waren levende virtuozenmuziek, die improviserend aan het klavecimbel tot stand kwamen. Heel pianistisch (of klavecinistisch), maar ook behoorlijk moeilijk. Bachs tijdgenoot Telemann werd in onze tijd bekend als broodschrijver: componist wiens instrumentale werk vooral als achtergrond bij diners van adellijke opdrachtgevers diende. Zijn fantasie voor dwarsfluit solo toont hem van een heel andere kant: hier staat niet het genot van de luisteraar maar de kunst van de uitvoerende centraal. Bachs zoon Carl Philipp Emanuel had ook als taak de fluit centraal te zetten: hij componeerde in dienst van koning Frederik de Grote, die de fluit als een heel serieuze hobby bespeelde. Verder treffen we nog Johann Friedrich Fasch aan, de man die de positie van Thomaskantor weigerde en daardoor de weg vrijmaakte voor Bach, en Pietro Locatelli, de Italiaanse Amsterdammer die de handelsstad verblufte met zijn virtuoze vioolspel en -composities.