L’Aura Rilucente

Francesco Petrarca leefde in de veertiende eeuw, maar zijn reputatie overleefde hem vele honderden jaren. Laura, zijn geliefde, komt vaak in zijn sonnetten terug als l’aura, het briesje. Kenmerkend voor zijn werk is de combinatie van formele strengheid (een sonnet heeft tenslotte een rigide opbouw) en volkomen vrije inhoud, waarin gevoelens en beelden elkaar razendsnel afwisselen.

Iets dergelijks geldt ook voor de Italiaanse barok. Er zijn duidelijke regels die de opbouw bepalen, maar het muzikale betoog volgt de lijnen van de emotie. Dat geldt voor gezongen madrigalen en cantates, maar ook voor instrumentale muziek – sonates. Als er instrumenten als de viool en de hobo bij betrokken zijn, moeten die ook zingen, zuchten, aanzwellen, verstommen, stokken en weer inzetten als in de emotioneelste opera. Hier horen we Italiaanse barokmuziek uit anderhalve eeuw, van Buonamente tot Vivaldi. Ook Händel is van de partij: hoewel hij geboren werd als Duitser en stierf als Engelsman is hij qua stijl toch gewoon Italiaan met de Italianen.