De muziek van Berio is moeilijk, zoals alle avant-gardemuziek. Maar wie die moeite neemt, wordt rijkelijk beloond.
Luciano Berio (1925-2003) heeft in verschillende stijlen geschreven. Soms is het postmoderne muziek over muziek, een stuk dat naar andere muziek verwijst. Opus number zoo – uit 1951, lang voordat ‘postmodern’ een woord was! – is daar al een vroeg voorbeeld van. Soms gaat het nadrukkelijk wél om de techniek, zoals in de Sequenze. In weer andere werken wordt hij lyrisch.
Maar altijd is er één gemene deler: hoe modern en complex zijn muziek ook wordt, centraal staat de mens en niet het systeem. Berio moest weinig hebben van het serialisme en andere benaderingen waarin de getallen bepalen welke noten er klinken. Nu zijn ook zijn Sequenze vreselijk moeilijk, maar dan moeilijk op een andere manier: ze zijn vanuit de logica van het instrument geschreven. De musicus wordt uitgedaagd om technisch bij te leren en de luisteraar krijgt nieuw inzicht in de aard van het instrument. Berio schreef er veertien, allemaal voor één bepaald solo-instrument. Bijna zonder uitzondering horen ze tot de favorieten van profs die deze instrumenten bespelen. Geen wonder dat je er hier twee hoort.
