Romantische Muziekweek #2

Op die naam valt wel wat af te dingen: veel werken op dit programma zijn niet helemaal of helemaal niet romantisch. Satie bijvoorbeeld, die had een hekel aan alle muziek die menselijke gevoelens of grote gebaren verklankte. Zo werd hij de held van een nieuwe generatie twintigste-eeuwse componisten, onder wie Francis Poulenc – hem moeten we dus ook niet bij de romantiek indelen. De ruggengraat van dit concert wordt gevormd door een trio van Saint-Saëns. Die valt stilistisch gezien wel onder de romantiek, maar ook hij moest niets hebben van een componist die zichzelf blootgeeft. Zo grijpt het één in het ander: romantiek in neoclassicisme, sentiment in spot, negentiende in twintigste eeuw. De gemene deler is dat alle muziek Frans is – met Debussy, die de verbindende factor tussen allemaal zou kunnen zijn, als opvallende afwezige.