Ontspannen, herkenbare maar altijd intelligente muziek in één van de laatste concerten die een groot pianist gaf. Hoe zou je hier niet van kunnen houden?
Sal Mosca (1927-2007) was een Italiaanse Amerikaan, uiteraard uit New York.Met zo’n achtergrond moet je wel grootgebracht zijn in de jazz. Mosca kwam op in de jaren vijftig, net toen de bebop was uitgeraasd. Hij werd bekend met een stijl die bekend is gaan staan als mainstreamjazz: muziek die wel uit het keurslijf van de jazz-oude stijl is gebroken, maar toch niet nadrukkelijk wil experimenteren. Precies het geluid dat velen met jazz associëren: de muziek van rokerige kroegen, zwart-witfoto’s en coole musici met zonnebrillen.
Na zijn 65e ging Mosca het rustiger aan doen. Toch kwam hij in het jaar van zijn overlijden nog naar Nederland om in het BIMhuis te spelen. Het grootste deel van de set horen we hem alleen. In die rol kan hij zich vrij uitleven op de vele onverwoestbare standards. Hij rijgt notenreeksen aan elkaar en neemt flink de vrijheid met het onderliggende akkoordschema. Aan het einde komen de trompet en de saxofoon erbij. Dat betekent afspraken maken met elkaar, maar ook: meer variatie in het geluid. De muzikanten wisselen elkaar chorus na chorus vloeiend af. Dit is het ideale concert voor de beginner, voor de gevorderde, voor de expert… ach, voor iedereen eigenlijk.
