Strijkers met Variatie: The Nash Ensemble of London

In de klassieke muziek heeft Engeland bijna altijd een bescheiden rol gespeeld. Rond 1400 was Engelse muziek heel erg in de mode bij Fransen en Italianen – sterker nog, zonder Engelse muziek was de renaissance niet begonnen! Maar daarna? Daarna heeft de muziek altijd achter continentale modes aan gehobbeld – als er tenminste geen puriteins regime was dat muziek maar gelijk helemaal verbood.

Rond 1900 kwam er dan toch schot in de zaak. Dankzij het talent van Edward Elgar emancipeerde de Engelse muziek – destijds vooral religieuze koorwerken in de stijl van Mendelssohn – tot iets wat weer wijd en zijd herkend en bewonderd werd. Akkoord, deze stijl was nog steeds ouderwets vergeleken met de muziek van het vasteland – en na de Eerste Wereldoorlog werd dat er niet beter op! – maar voor het eerst in eeuwen had de Engelse muziek nu weer een eigen geluid. Eindelijk was er weer zoiets als typisch Engelse muziek.

In dit concert horen we typisch Engelse muziek – pianokwartetten om precies te zijn. En dat is meer dan welkom, want ofschoon we Elgar bewonderen, horen we meestal maar een paar stukken van hem, vooral orkestwerk. Ook van William Walton hoeven we meestal geen kamermuziekwerken op onze programma’s te zoeken. Deze Britten kennen die muziek allemaal wel en vinden het hoog tijd dat nu ook het continent er eens mee kennismaakt.