Tweepolig instrument

Veel mensen leren als kind blokfluit spelen. Meestal gaat dat niet verder dan onvast een paar liedjes toeteren. Wie zich wat meer op het instrument toelegt, ontdekt echter een schat aan renaisdsance- en barokrepertoire waarmee je, als je goed speelt, de mooiste dingen kunt doen.

In de achttiende eeuw raakte het instrument uit de mode. Te klein bereik, te zacht om boven de begeleiding uit te komen. In de romantiek was het al helemaal vergeten: die stijl schreeuwde om dynamiekverschillen en die kun je op een blokfluit nauwelijks krijgen.

Toen de blokfluit in de twintigste eeuw het leslokaal weer in kwam, kwam er ook behoefte aan nieuw repertoire. Er bestaan talloze stukken in alle mogelijke moderne stijlen, meestal voor blokfluit solo, of eventueel met elektronica of één ander instrument. Nieuwe muziek neemt de bulk van dit recital in. Ook de fluitist zelf draagt één stuk bij.

Het gebruikte instrument is de tenorblokfluit. Dit type is vooral bekend bij mensen die in een blokfluitensemble spelen; solo hoor je dit familielid minder vaak. De gespeelde composities bewijzen dat dat nergens voor nodig is.