Van meinachten en spookgeheimen

Brahms en Wolf konden elkaar niet echt uitstaan. Brahms had een hekel aan elke componist die zich met Liszt en Wagner verbond, Wolf op zijn beurt vond Brahms’ muziek prozaïsch en gespeend van gevoel. Nu staan ze naast elkaar op een programma en als je hun liederen beluistert, weet je toch niet goed waarover die heren ruzie maken. Het zijn juist de overeenkomsten die in het oog springen. Over deze muziek ligt een sombere, broeierige sfeer die de duistere, diep persoonlijke onderwerpen bijna tastbaar binnenbrengt.

Ook bij Debussy, vaak gezien als de tegenpool van de Duitse romantiek, vallen de overeenkomsten op. Alleen al de titels: Brahms zingt van Verzagen, Debussy van Placet futile (“vergeefse oproep”). Op dezelfde manier gaat de Mainacht van Brahms over in de Nacht van Berg en de Nocturne van Barber. Zo hangt over dit hele concert, ondanks de verscheidenheid in stijlen, dezelfde sfeer.