Een slagwerker, een gitarist en een trombonist stappen het podium op. Zegt de slagwerker:
De meeste jazzcombo’s hebben zoiets als een bandleider. Vaak is dat de pianist – die door zijn rol de gang van zaken nu eenmaal bepaalt – of een belangrijke solist (bijvoorbeeld de trompettist).
Toch kan de rol van leider annex creatief hart door ieder bandlid worden opgenomen. Door de drummer bijvoorbeeld. Arend Niks doet het al jaren. En Victor de Boo. Die groeide op in Groningen, waar niet zo’n sterke jazztraditie heerst. Aan het plaatselijke conservatorium werd het dus klassiek slagwerk. Uiteindelijk voelde hij zich toch meer aangetrokken tot jazz. De Boo verhuisde ook naar Amsterdam, waar op jazzgebied toch echt wel meer te doen viel. Rond 2000 vormde hij een trio met Anton Goudsmit en Wolter Wierbos. Eén van die sessies werd op cd uitgebracht als “Live at the BIMhuis”. Hier horen we dit drietal in een andere sessie, in het Muziekcentrum te Den Bosch.
Een slagwerker, een gitarist en een trombonist. Een pianoloos en basloos trio dus. Dat leidt tot meer vrijheid bij het invullen van de muziek. Vreemd genoeg leidt die vrijheid niet tot zeer ritmische muziek of eindeloze drumsolo’s – dingen die je van een drummer zou kunnen verwachten. We horen eigenlijk van alles. Het ene moment is het een avant-gardistische compositie met gekke geluidjes – rimshots, ruisklanken, fretslagen – daarna zit je in een bluesschema. De trombone pakt vaak zijn rol als melodie-instrument, met de andere twee als ritmesectie, maar het kan ook helemaal andersom gaan. Kortom: de heren en hun composities zijn niet onder één hoedje te vangen.
