za 23 juli 1922, 14:00 uur – Concertzender Live. In januari 1974 stond bassist Charles Mingus in Carnegie Hall. In wisselende bezettingen klonken twee stukken van Duke Ellington, én enkele Minguscomposities. De vonken sprongen in het rond, Carnegie Hall kraakte in zijn voegen. In het ensemble drie blazende krachtpatsers, pianist Don Pullen, en Dannie Richmond – de drummer die in de jaren ’50 bij Mingus ging spelen en hem niet meer zou verlaten.
In Peggy’s Blue Skylight herkennen we direct het vertrouwde Mingusiaanse energie- en spanningsniveau. Rietblazers Hamiet Bluiett (baritonsax) en George Adams (tenor) begeven zich regelmatig in hoge registers, ver buiten het ‘normale’ bereik van hun instrumenten. Voor hen, en óók voor pianist Don Pullen is het compositieschema geen keurslijf; ze gaan graag het vrije veld in. Trompettist Jon Faddis schittert in extreme hoogten, een trekje dat hij gemeen heeft met zijn mentor Dizzy Gillespie.
In Celia is de karakteristieke, Mingusiaanse ‘rommeligheid’ maximaal. Bassist en drummer houden de boel bij elkaar in het ruim twintig minuten durende avontuur. Tempo’s wisselen, er klinken woeste, geïmproviseerde ensembles achter de solisten, en ze krijgen er maar geen genoeg van.
Ook het strakker gearrangeerde Fables of Faubus overschrijdt de twintig minuten. Het repertoirestuk is ‘politiek’ gemotiveerd – een muzikaal protest gericht tegen de gouverneur van Arkansas, Orval Faubus. Faubus probeerde in 1957 te voorkomen dat African American studenten geïntegreerd zouden worden toegelaten op een gesegregeerde High School. Hij stuurde de National Guard erop af. Dit leidde tot de Little Rock Crisis.
Mingus soleert, en na de bassolo is de beurt aan de drummer. Richmond’s lange drumsolo is opvallend genuanceerd. Uit een van de trommels tovert hij melodische toonhoogteverschillen. En er vallen bijna-stiltes in de dynamisch zachte passages.
Een discografisch pareltje, deze ‘Mingus At Carnegie Hall’.
– een programma van Jaap van de Klomp
