Lees hier het verslag van het concert van Ensemble Odyssee tijdens het Festival Oude Muziek 2019.
Ensemble Odyssee / sopraan Raffaella Milanesi – Farina, Amodei: Serenata’s en Cantates
vrijdag 30 augustus 2019, 22.30 uur – Hertz TivoliVredenburg
door Evert Jan Nagtegaal
De stad bruiste van feestvierende jongeren, tussen de rijen scooters en hopen fietsen vond ik mijn weg naar TivoliVredenburg voor het laatste concert van de festivalvrijdag. In mijn naïviteit dacht ik dat al die drukte buiten festivaldrukte was. Maar dat was het niet, buiten was een andere wereld, binnen was de Hertz matig gevuld en van een opgewonden stemming was geen sprake.
Het publiek dat zo laat op de avond wel kwam, kreeg een concert van het in Amsterdam gevestigde barokensemble Odyssee dat onder leiding staat van klavecinist Andrea Friggi. Hun eerste CD is gewijd aan onbekend Napolitaans repertoire uit de zeventiende eeuw en dat rechtvaardigt natuurlijk hun optreden op het festival van 2019. Maar afgezien daarvan is het ook een ensemble met topmusici dat zichzelf ziet als één van de jonge exponenten van de oudemuziekbeweging in Nederland en met een eigen aanpak de principes van de pioniers hoog houden.
Raffaella Milanesi
Ensemble Odyssee heeft een vaste kern maar heeft daarnaast een kleine 40 leden die ingezet kunnen worden naar gelang de bezetting van de uit te voeren werken. Voor vanavond was er een kleine bezetting van twee violen, twee blokfluiten, cello, violone, theorbe, klavecimbel, orgel en gastzangeres Raffaella Milanesi.
Sopraan Raffaella Milanesi, door die naam moest ik glimlachend denken aan de ’Milanese nachtegaal Bianca Castafiore’, heeft een donker getimbreerd geluid en liet al haar coloraturen niet alleen horen maar ook lijfelijk zien. Ik dacht dat de eerste Serenata van Antonio Farina, in zijn tijd een van de beroemdste componisten, een vecht- en strijdlied was. Maar toen ik de tekst bekeek zag ik dat ze zong over ‘de nacht die stilletjes op een sterrenwagen voort gaat’ en over ‘een stervende minnaar’. Bikkelhard kwam het over, daarbij genomen het gesnuif van Andrea Friggi die op die manier de opmaat aangaf, maakte de strijd compleet.
Maar helemaal gelukkig werd ik door de sonate van Pietro Marchitelli. Marchitelli speelde viool in het orkest van Alessandro Scarlatti. Hij wist dus van haren en snaren en dat was duidelijk te horen in deze Sonate no. 1. Concertmeester Eva Saladin nam het voortouw, gaf heerlijk spelend een melodielijn over en kreeg hem weer terug van de andere violist Tomoe Badiarova. Heel Odyssee veerde op en bruiste, net als de stad buiten de Hertz. Ook in de Sonate no. IX van Marchitelli was de hoofdrol weer voor Eva Saladin in een vioolduet.
In de cantate ‘Di Pausilippo’ liet Raffaella Milanesi meer sopraan horen, gelukkig niet meer die lelijke borststem, en diende haar stem ook veel meer de tekst. Friggi speelde zowel orgel als klavecimbel en bleef sturen door luid gesnuif. Ja, hoe moet je dat anders doen als je beide handen op de toetsen nodig hebt.
Het publiek klapte luid aan het einde van het concert en Ensemble Odyssee, houd ze in de gaten, want ze gaan vast nog veel mooie dingen doen, en sopraan Raffaella Milanesi herhaalden nog eens het meest virtuoze deel uit Farina’s Serenata ‘Sovra carro stellato’.
