za 28 jan 2023, 18:00 uur – Jazz Carrousel. Een serie over “vergeten” of onbekende saxofonisten.
Lucky Thompson vond in Parijs volop waardering, én werk! Dat was in Amerika wel anders. Clifford Jordan nam in 1960 de plaat Spellbound op, (“… an excellent straight-ahead outing.) volgens criticus Scott Yanow. En met Willie Smith gaan we terug in de tijd, richting Swing.
Lucky Thompson
Tenorist Thompson (foto) werkt onder anderen met Count Basie, Charlie Parker en Miles Davis. Zijn indrukwekkende solo in Walkin’, op de gelijknamige lp van Davis in 1954, trekt veel aandacht. (Deze medium tempo blues zou jarenlang repertoire houden bij Davis, zij het in een steeds hoger tempo.) Thompsons onversneden kritiek op de muziekindustrie – ‘parasieten’, ‘aasgieren’ – levert hem een slechte naam op in de business, en daardoor steeds minder werk.
In 1956 maakt hij de oversteek naar Parijs, waar zijn naam onder critici en verzamelaars al bekend is. In drie jaar tijd maakt hij een groot aantal opnamen, later uitgebracht in een 4-cd box onder de naam Lucky Thompson – Complete Parisian Small Group Sesssions 1956-1959. Een schatkistje!
Medespelers komen uit het topsegment van de Franse jazz, onder wie pianist Martial Solal en bassist Pierre Michelot. En soms zit landgenoot Kenny Clarke aan de drums.
Clifford Jordan
Jordan maakte in 1957 zijn plaatdebuut als leider bij Blue Note – een bijna overkokende tenor jam met John Gilmore, getiteld Blowing in from Chicago. Drie jaar later volgt Spellbound, voor Riverside geproduceerd door Cannonball Adderley. In een kwartetbezetting met pianist Cedar Walton horen we Jordan in de bekende Charlie Parker compositie Au Privave. Iedereen gaat hier lekker los in deze uptempo blues met een hoge swingfactor.
Cedar Walton is ook de pianist op de lp Bearcat, opgenomen in 1961. De stevige sound van Jordan horen we in twee eigen composities. Wel irritant dat platenmaatschappij Jazzland het blijkbaar niet nodig vond om de piano te laten stemmen. Tijdens Waltons solo zit je elke keer als het ware te wachten op die ene, flink ontstemde toon. Gaat het om een live opname in een rokerige club, dan hoort zoiets er een beetje bij. Maar in een professionele studio…
Willie Smith
Smith wordt vaak genoemd als een van de drie toonaangevende altsaxofonisten – naast Johnny Hodges en Benny Carter – in de pre-Charlie Parker periode. Hij leidde de rietsectie in het orkest van Jimmy Lunceford, en werkte later in de orkesten van Harry James, Duke Ellington en Billy May. Daarnaast had hij zijn eigen groepen. Smith onderscheidde zich door zijn alom geroemde toon. In maar liefst vier stukken kunt u daar volop van genieten.
Klik voor de Gids.
Jazz Carrousel – Bert Broere
