We leven in twee snelheden. Zo snel en zo langzaam. Een ziekte die ons naar de kroon steekt levert elke dag nieuwe feiten, statistieken, drama’s en verhalen. En tegelijkertijd staat het leven bijna stil. Als we al gaan, gaan we behoedzaam, met maximaal twee en met afstand. Rachmaninovs prelude in c klein opus 23 nr. 7 is een stuk van twee snelheden. Een besmuikte processie, statig en vast als een koraal, tegen een razende achtergrond. Theoretisch een juweel, opgebouwd rond twee chromatische sequensen, elk ook weer chromatisch van aard. Maar wat hebben we nog aan theorie en chromatiek? Het woord chroma betekent kleur, en dat is wat hier gebeurt: de wereld is gekleurd en gewond en raast woedend voort, evenveel als ze in zichzelf gekeerd is, schrijdt en tast (waarom hebben we het toch over toets-, in plaats van tastinstrumenten?) En afsluit – hoop doet leven – in grote terts. Een leven in krap 2 minuten, hier fabuleus gespeeld door Nikolai Lugansky. Maar de meest aangrijpende vertolking van een leven in twee snelheden is die van Howard Shelley.
Koen Croese is eindredacteur van de nieuwsbrief, presentator en invaltechnicus
