Weggedoken in zijn dikke parka, met een oude, vieze gitaar en een stem van schuurpapier of soms zelfs helemaal geen stem, zat hij op de meest onherbergzame plek in de stad, tussen de gierende trams, de voorbijrazende snorscooters en de megalomane gebouwen. In de straten die de menselijke maat missen. En de laatste jaren ook nog eens in het stof en het oorverdovende lawaai van de gedeeltelijke sloop en renovatie van het oude VROM-gebouw.
Chuck kon ècht spelen en ècht zingen! Maar het was vooral zijn persoonlijkheid die hem enorm geliefd maakte bij Hagenezen, Hagenaars, ambtenaren en winkeliers.
Van katten wordt gezegd dat ze in huis de plek opzoeken met de meest negatieve energie en daar die slechte energie absorberen en afvoeren. Van Chuck werd gezegd dat hij de straten een paar graden warmer maakte. Chuck was dus eigenlijk de huiskat van Den Haag. En hij had kennelijk ook negen levens, want met zulke leefgewoonten toch nog 62 jaar oud worden is niet iedereen gegeven.
Maar toch, op 9 januari 2017 waren alle levens opgebruikt. Chuck is niet meer. Den Haag is vanaf nu een paar graden killer.
Lees het interview uit 2012 met Chuck Deely: http://wonomagazine.blogspot.nl/2012/06/teacher-deely-interview-with-chuck.html
Kairos sluit vandaag af met een eigen nummer van Chuck Deely met de veelzeggende titel: Nice guys never win.
foto Chuck Deely: Wino Penris.
Kairos, donderdag 2 februari 23.00 uur
