Op woensdag 5 juli j.l. overleed componist Pierre Henry op 89-jarige leeftijd in het St. Joseph ziekenhuis in Parijs. Programmamaker Mike Kramer schreef een In Memoriam.
Pierre Henry bleek al langer ziek te zijn. Zo kon hij op 23 september afgelopen jaar al niet afreizen naar Strasbourg voor de uitvoering van zijn werk ‘Chroniques terriennes’, tijdens de opening van het Festival Musica. Het stuk was een samensmelting van zijn gehele oeuvre, uit een vruchtbare carrière waaraan hij de bijnaam “vader van de musique concrète” verleende, een titel die hij deelt met zijn mentor en vriend Pierre Schaeffer (1910-1995).
De Franse componist laat een rijke discografie achter. Maar meer nog een fantastische kijkwijze op geluidsbeleving. “Psyche Rock”, co-geschreven met Michel Colombier en met choreografie van Maurice Béjart bleek commercieel zijn beste zet. Ook maakte hij met de progressieve rock band Spooky Tooth het succesvolle album ‘Ceremony: An Electronic Mass’. Maar nog meer bekend werd Henry door zijn kenmerkende werkmethode binnen het door hem ontwikkelde genre musique concrète. Zo was hij niet enkel een inspiratie voor andere componisten en theatermakers, ook de film- en game industrie speelt inmiddels al jaren leentje buur bij Henry’s aanpak. Binnen het muzikale spectrum plukken eveneens makers van meer avontuurlijke soundscapes, Field recordings en rauwe electronica de vruchten.
Henry was gefascineerd door de geluiden uit zijn kindertijd. Geboren in december 1927 in Parijs, vertelde Henry over hoe hij met passie naar de verschillende geluiden van de natuur en als die van menselijke activiteit luisterde. Voor hem was er niets mooier dan het geluid van een onweersbui met in de verte een rijdende trein.
Op zijn 10de jaar ging hij naar het Conservatorium, waar hij studeerde bij Nadia Boulanger, Olivier Messiaen en Félix Passerone. Al vrij snel na de piano, specialiseerde hij zich in percussie. In 1950 maakte hij samen met Pierre Schaeffer, die hij een drietal jaren daarvoor had ontmoet, ‘Symphonie pour un homme seul’, wat uiteindelijk gezien kan worden als het manifest van musique concrète.
Pierre Henry maakte ook baanbrekende electro. Zo werkte hij vanuit een arrangement van geluiden in plaats van een opeenvolging van noten, geheel vanuit het concept van de musique concrète. En zodoende kan Pierre Henry ook als zodanig worden beschouwd, als een pionier van de elektronische muziek en zelfs psychedelische pop. Zijn compositorische en productionele technieken waren van invloed op opnames van het Zwitsers duo Yello en Daft Punk. En niet te vergeten tracks als ‘Revolution 9’ van The Beatles’.
In 1997 werd hij geëerd door de elektro generatie (William Orbit, St Germain, Fatboy Slim, Dimitri from Paris, Coldcut) door de compilatie ‘Métamorphose – Messe Pour Le Temps Présent’, met daarop een tiental remixes en herinterpretaties, waaronder de al eerder genoemde en meest bekende ‘Psyche Rock’.
Op zaterdag 7 oktober zou Pierre Henry een nachtelijk concert geven met een groot aantal werken uit zijn gehele oeuvre. Hij zal er helaas niet meer bij zijn. Indien het programma doorgang zal hebben zal zijn ziel in alle hevigheid aanwezig zijn.
Kijk voor meer op http://philharmoniedeparis.fr/en/activity/nuit-blanche/17817-pierre-henry?date=1507401000
Op zondag 9 juli stond Bob Rusche in X-Rated met Le Voyage (extrait); Les Divinites Paisibles, uitgegeven door Philips in 1967, al stil bij het overlijden van Pierre Henry.
Op woensdag 16 augustus 2017 staat er in Electronic Frequencies om 23:00 uur een special gepland, samengesteld door Mike Kramer.
Op donderdag 10 augustus 2017 om 22:00 uur in Pakrammel aandacht voor Henry’s ‘Messe Pour Le Temps Présent’ en ‘Variations for A Door And A Sigh’.
