za 9 dec 2023, 17:00 uur – Three of a Kind.
Een Paris Special met de composities April in Paris, Afternoon in Paris en I Love Paris, elk in drie verschillende uitvoeringen. Het programma opent met April in Paris, achtereenvolgens uitgevoerd door Sarah Vaughan/Clifford Brown (1954), pianist Bill Evans (solo, in 1963) en een kwintet onder leiding van trompettist Thad Jones in 1956.
April in Paris
April in Paris, chestnuts in blossom
Holiday tables under the trees
April in Paris, this is a feeling
No one can ever reprise
Componist Vernon Duke en tekstschrijver Yip Harburg schreven April in Paris voor de Broadway revue Walk a Little Faster, in 1932. De song werd daarna door diverse muzikanten opgepikt en op de plaat gezet, onder meer door zangeres Doris Day. Thelonious Monk nam het meerdere malen op. De versie op het gelijknamige album van het Count Basie orkest in 1955 betekende de definitieve doorbraak. Dat was niet alleen te danken aan het arrangement van Wild Bill Davis, maar ook aan het Pop Goes The Weasel citaat – zie hieronder -, én aan het tot twee maal toe herhalen van het finale climaxgedeelte.
Sarah Vaughan aka Sassy (foto)
Een stemomvang van drie octaven, zo fraai in het lage register, en een onmiddellijk betoverende klankkleur… In 1954 stond ze naast trompettist Clifford Brown in de studio. Sarah Vaughan with Clifford Brown bleef helaas het enige samenwerkingsproduct. Het album was lange tijd haar eigen favoriet. De muzikanten nemen alle tijd voor een indringende versie. Na een intro is het pianist Jimmy Jones die als enige begeleidt. De pianist neemt de solo over, nauwelijks hoorbaar bijgestaan door bas en brushes. Enter tenorist Paul Quinichette – met een bijna gezongen solo die naadloos overgaat in de gestopte trompet van Brown. Vaughan herneemt de begintekst met Brown aan haar zij, gevolgd door de fluit van Herbie Mann.
Bill Evans
In januari 1963 nam producer Orrin Keepnews van Riverside Records pianist Bill Evans mee de studio in voor een solosessie. Zowel Keepnews als Evans waren niet happy met het resultaat. De opnamen werden dan ook niet gepubliceerd en bleven tot 1984 op de plank liggen. April in Paris maakt inderdaad geen doordachte, rijpe indruk. Maar als ‘kijkje in de keuken’ van de improviserende pianist is het misschien wel uniek.
Thad Jones
Jones was trompettist bij Count Basie tijdens de opname in 1955 van de plaat April in Paris. Zijn solo, direct na de expositie van het thema, zette hij in met het citeren van Pop Goes The Weasel – een bekende Engels/Amerikaanse traditional:
Hij deed er wel ‘iets’ mee: de eerste vier maten een halve toon hoger. Een jazzgrapje. Dat sloeg kennelijk nogal aan, en zo horen we hetzelfde citaat ook in het arrangement op zijn eigen album The Magnificent Thad Jones uit 1956. Jones geeft het stuk een nogal lang uitgesmeerde, statische intro. De associatie met ‘aftellen’ dringt zich op. Tenorist Billy Mitchell krijgt een rol in de themasectie, maar daarna is het de trompet van Jones die de improvisatiechorussen vult. Pianist Barry Harris tekent voor de subtiele harmonisch-ritmische begeleiding.
Details van dit programma – met muziek van Benny Golson, Andrew Hill, Roland Kirk, Ella Fitzgerald, Cecil Taylor, Charlie Parker en Lex Baxter – staan in de Gids.
Three of a Kind – Bert Broere
