De meesters van Egypte (deel 4).
In deze aflevering aandacht voor de instrumentale muziek. We laten zeldzame 78-toeren platen horen die zijn verzameld door onder andere de Franse professor Frédéric Lagrange versus recente improvisaties en interpretaties van klassieke instrumentale stukken.
De muziek uit de vroege periode werd doorgaans uitgevoerd door de ‘takht’ of ‘tècht’, een ensemble bestaande uit een hoofdzanger en een koor van 2 á 4 mannen begeleid door de qanun (een klassieke Arabische plankciter), de ‘ud (Arabische Luit), de ney (Arabische Fluit) en de riqq als het percussie-
instrument. Vocale en instrumentale vormen werden altijd in een bepaalde maqâm (modi) achterelkaar gespeeld, ook wel Wasla (Suite) genoemd. De Wasla draagt de naam van de modus waarin gespeeld wordt, bijvoorbeeld stukken in de modus Bayyati heet een Wasla Bayyati. Binnen een maqâm (modus) wordt veel geïmproviseerd en is heterofonie of meerstemmigheid een belangrijk kenmerk.
Instrumentale vormen:
1. Samaa (Semaï) of Basjraf (Pesjrev) is een Ottomaanse instrumentale prelude met een bepaalde ritmische en modale ontwikkeling.
2. Taqasim is een improvisatie op een solo-instrument. Hierin krijgt de speler de kans om zijn virtuositeit te laten horen.
3. Dulab is een korte instrumentale introductie om de basis maqâm te tonen.
4. Tahmila is een semi-gecomponeerd, geïmproviseerd instrumentaal stuk. De melodische lijn wordt voortdurend herhaald om elke muzikant de kans te geven om op een simpel ritme te kunnen improviseren.
Meer informatie over de verschillende muzikale vormen vindt u hier www.maqamworld.com
