Wereldmineralen

Als kind hield de Turkse Davut Güloglu van voetballen én van zingen. Met dat laatste is hij doorgegaan. In 1991 vertrok hij naar Istanbul waar hij les nam bij Arif Sag. Door volksmuziek te vermengen met moderne elementen creëerde hij een eigen stijl. Niet iedereen nam hem dat in dank af, want ook onder Turkse medelanders bevinden zich puristen die vinden dat een saz niet elektronisch mag worden versterkt. De jeugd heeft daar echter geen boodschap aan en luistert graag naar zijn vrolijke en opzwepende muziek. Of hun ouders hem nu commercieel vinden of niet. De intentie van Davut was alleen om Europeanen kennis te laten maken met Turkse klanken. In zijn composities horen we naast de saz eveneens de kemençe; de kleine staande viool en de tulum; een soort Turkse doedelzak. In 2001 bracht hij het album Nurcanim uit en al gauw werd zijn muziek populair in Turkse discotheken in Duitsland. Vaak aanleiding voor de bezoekers om spontaan de halay te gaan dansen; een soort exotische polonaise maar dan in een kring en leuk! Zijn deuntjes zijn inmiddels ook populair om als ringtones te downloaden, maar daar trekken wij ons dan weer niks van aan. Wij gaan het komende uur luisteren naar de originelen en misschien wel even de halay dansen. Dat kan namelijk ook best met de thee- stof- of vaatdoek!