za 11 mrt 2023, 17:00 uur – Three of a Kind.
‘Like Someone in Love’, ‘Whisper Not’ en ‘The End of a Love Affair’ zijn de drie stukken waarvan u telkens drie uitvoeringen hoort. Wij zoemen in op Whisper Not, met drie interpretaties uit de jaren ’50, waaronder die van componist Benny Golson (foto).
Whisper Not
Tenorist, componist, arrangeur Benny Golson schreef het stuk in 1956. Meer dan 20 minuten had hij er niet voor nodig. De aansprekende compositie werd al snel door andere muzikanten opgepakt en verwierf standard status. Ook bij vocalisten, met lyrics van Leonard Feather. Golson zette het in 1957 op de plaat met een ruime bezetting, een nonet, waarin onder meer hoorn en baritonsax. Deze versie opent met een intro, een gegeven dat in andere uitvoeringen meestal achterwege blijft. Het arrangement is flink aangezet, iets dat wellicht wat afdoet aan de ‘intieme’ sfeer van de melodie.
Benny Golson was in 1958 tenorist, arrangeur én muzikaal leider van Art Blakey and the Jazz Messengers. Hun album Moanin’ (1958) – in de legendarische bezetting met Lee Morgan (trompet) en Bobby Timmons (piano) – bevatte enkele composities van Golson, waaronder de bekende Blues March. De plaat werd een hardbop klassieker. In 1959 richtte Golson, samen met trompettist Art Farmer The Jazztet op. Ook dit werd een succesvolle hardbop formatie, mede dank zij Golsons talenten als arrangeur en componist. Hij tekende voor I Remember Clifford, Killer Joe en Five Spot After Dark.
Ook Wes Montgomery, de gitarist die de snaren niet aantokkelt met een plectrum maar met zijn duim, werkt met enkele blazers. Maar hij houdt het arrangement dun. Opvallende is de keuze voor het lage register van de blazers bij de opening van het stuk. Aan het eind van zijn eigen single note solo (niet meer dan één toon tegelijk, als bij een blaasinstrument; geen akkoorden) zet hij effectief enkele tweeklanken in – ter afsluiting. De opname dateert uit de 2e helft jaren ’50.
Maken we een sprong van Indianapolis (waar Montgomery woonde en waar zijn opname werd gemaakt) naar Californië. Daar was drummer Shelly Manne in de jaren ’50 de inspirerende leider van spraakmakende formaties in de West Coast Jazz. In september 1959 hadden Shelly Manne & His Men een langdurig engagement in de Black Hawk, een jazzclub in San Francisco. De Black Hawk was dé club in de Bay Area. Wat daar op het podium gebeurde is in een aantal live recordings overgeleverd – Dave Brubeck, Thelonious Monk, Miles Davis, en dus ook Shelly Manne & His Men.
Contemporay Records had het plan om drie avonden op te nemen en daarvan één plaat samen te stellen. Maar de kwaliteit van de optredens bleek zo hoog dat álles werd uitgegeven op vier platen. Commercieel gezien niet zonder risico. En zo horen we Whisper Not uitgevoerd door trompettist Joe Gordon, tenorist Richie Kamuca, pianist Victor Feldman, bassist Monty Budwig en de leider op drums. Een parel, met een glansrol voor alle solisten, én voor het prachtige, ingehouden arrangement van de ritmesectie achter de solerende blazers.
Voor details, zie de Gids.
Three of a Kind – Bert Broere
