za 3 dec 2022, 23:00 uur – The Art of the Improvisers. Het trio DIG d’DIZ weeft samen met het Mondriaan Kwartet een ‘abstracte’ en kleurrijke, muzikale tapisserie. Daarna komt de powermachine van Boy Edgar (foto) de boel opschudden. En – waarschuwing! -, het in bop gedrenkte trio Engels-Teepe-Herman kan u zo maar opzadelen met een goed humeur.
DIG d’DIZ Meets the Mondriaan String Quartet (1997)
Al ruim twintig jaar vormen baritonsaxofonist Jan Menu, gitarist Maarten van der Grinten en bassist Jan Voogd een trio. “Drie is goedkoper: de drummer is ziek.” Het weglaten van een drummer is een positieve keuze – het opent mogelijkheden.
Jazz kent vele, bewust slagwerkloze trio’s. Denk aan Oscar Peterson (piano, gitaar, bas) en pianist Pim Jacobs met dezelfde bezetting. Het Mondriaan Kwartet is gespecialiseerd in 20e-eeuwse en contemporaine muziek. Het werkte onder meer samen met het Willem Breuker Kollektief.
De muziek van dit gelegenheidsseptet is ‘abstract’, niet gebonden aan traditionele, voorspelbare vormen en ontwikkelingen. Gecomponeerde en geïmproviseerde delen lopen in elkaar over. De rijke ritmiek is niet altijd gefundeerd op metrum of puls. Soms gaat er heel even een jazzlampje aan. Groot is de variatie aan dynamiek en texturen.
De titels van de stukken zijn juist weer niet abstract: “Ontaarde Moeders”, “Paashaas”, “Baren en Zogen”. Wie zich blindelings laat meenemen in dit – voor velen – onbekende terrein beleeft wat!
Boy’s Big Band
Begin jaren ’60 werd rond het combo The Diamond Five een professioneel jazzorkest geformeerd. De mix van bekende jazzsolisten en studiomuzikanten steeg onder leiding van de charismatische Boy Edgar snel tot grote hoogten. De muziek van de big band is op twee albums vastgelegd: Now’s The Time! en Finch Eye. In de rietsectie zit Theo Loevendie – een van de leveranciers van stukken en arrangementen. Zijn Finch Eye, opgedragen aan schrijver/dichter Simon Vinkenoog, is een mozaïekwerk van stevige, ritmische klankmuren, verstilde momenten in vrij tempo, en swingende solo’s.
Tussen de twee stukken van de ‘experimentele’ Loevendie betreden we met Edgars Plain Blues vertrouwder jazzterrein. Binnen bekende patronen van blues en arrangeerstijl is het genieten geblazen van fraaie solo’s en spanningslijn.
(Goed boek lezen? Boy Edgar – Het dubbelleven van een alleskunner van Marie-Claire Melzer en Marieke Klomp beschrijft het leven van huisarts, neurowetenschapper, trompettist, componist en bandleider Edgar. Uitgeverij Cossee 2015. Een pageturner.)
Engels-Teepe-Herman
Een trio zonder akkoordinstrument, dat kan natuurlijk ook: drums, bas, altsax. Let op de volgorde – de éminence grise, drummer John Engels, staat vooraan. Oók op de coverfoto van het album When Will The Blues Leave (1920). Het is de registratie van een optreden in het Bimhuis. Zonder publiek, vanwege de lockdown.
Engels, bassist Joris Teepe en altist Benjamin Herman maken er een feest van. Merendeels vrolijk swingende stukken, zoals het titelstuk van Ornette Coleman. Het lyrische The Peacocks, van pianist Jimmy Rowles, slaat een andere toon aan. Hier geven bassist en drummer met hun ragfijne ondersteuning alle ruimte aan Hermans meditatieve solospel.
Een overzicht van het programma staat in de Gids.
The Art of the Improvisers – Bert Broere
