Genres: Barok | Classicisme | Rococo / preklassiek
Componisten/uitvoerenden: Johann Christian Bach | Leonardo Leo | Ludwig van Beethoven
Opnametechniek: Frans de Wolff
Het Orkest van de Achttiende Eeuw treedt aan en dat is altijd een gebeurtenis op zich. Wat brengen ze mee?
Zoals wel meer pioniers uit de Oude Muziek ging Frans Brüggen, blokfluitist en dirigent van het Orkest van de Achttiende Eeuw, zich op latere leeftijd meer voor de negentiende eeuw interesseren. Zo kon je ineens Chopin en Mendelssohn op het programma aantreffen. Over de artistieke verdiensten van die uitvoeringen liepen de meningen uiteen, maar de strekking was duidelijk: de negentiende eeuw als zodanig was niet langer taboe.
In dit concert vinden we Beethoven. De Romance in F is een vroeg werk, dat nog net uit de achttiende eeuw stamt. (Het opusnummer 50 suggereert een latere ontstaanstijd, maar Beethoven heeft een paar jaar gewacht met uitgeven.) Misschien is het een voorstudie voor zijn latere Vioolconcert. In elk geval is het een uiterst charmant werk, dat uitstekend geschikt is om een concert mee te beginnen.
Daarna speelt de achttiende eeuw zich in omgekeerde volgorde af. (Waarom, dat legt Brüggen van tevoren even uit.) Na Beethoven horen we Johann Christian Bach. We kennen hem als de zoon ván. Maar daarmee doen we hem te kort: hij was een van de grootste componisten van zijn tijd (het derde kwart van de achttiende eeuw) en heeft bijvoorbeeld Mozart machtig beïnvloed. Geen navolger, maar een voortrekker!
Het concert eindigt met een Celloconcert van Leonardo Leo. Met deze Italiaan zitten we diep in de barok. Met zijn combinatie van een moderne harmonische taal en streng contrapunt doet hij denken aan Bach. Een hang naar eenvoud en direct aansprekende vormen, zoals steeds meer componisten om hem heen het deden, vond hij maar niets. Zo hebben we binnen veertig minuten twee uitersten van de achttiende eeuw gehoord – in tijd, maar vooral in stijl.
